چهارشنبه سوری نماد هنر نیاکان

چهارشنبه سوری نماد هنر نیاکان

✍خليل خليلي پور دارستاني

چهار شنبه سوري - نماد ِهنر نياکان ِايران- را، در برگردان سوک سياووش به سورِ ورجاوند و سپنتائي، گرامي ميداريم تا با پاسداشتش، به آنهايي که ايران وايرانيان را دست کم مي گيرند، هشداري اگاهي بخش، داده باشيم.

سياووش، شاهزاده نجيب ايراني - بر نشانده در اثر فنا ناپذير سخن گستر توس، فردوسي بزرگ،- پسر کيکاووس شاه، براي پرورده شدن بمنظور جانشيني بر جايگاه ِشاهانه ي پدر، به زابلستان ودر تحت مربيگري رستم دستان سپرده شده وبه بالندگي ميرسد.
با ورود به دربار پدر، مورد علاقه وعشق جانسوز نامادري اش سودابه( همسر پدرش) واقع ميشود ولي بعلت خوي فرهنگ ِجوانمردانه ي ايراني از خواست نا مشروع ونا معقول نامادري سر مي پيچد.
سودابه که آتش عشق سياووش در دلش فرو نمي نشست براي انتقام -در پيش پدرش - سعايت اورا ميکند ومتهم اش مينمايدکه به او چشم ونگاه پليدداشته است.
کوتاه؛ بدستور شاه، آتش افروخته ميشود واورا در آتش مي اندازند تا تنبيه اش نمايند وبسزاي عمل ناکرده اش برسانند.
آتش براي او گلستان ميشود واو از آن سالم بدنيا باز ميگردد. رخدادِاين واقعه در شامگاه آخرين سه شنبه سال بوده است واز آن پس هرسال ايرانيان هوشمند، با افروختن آتش در اين هنگام، براي بزرگداشت پاکي و وفا، آذر مي افروزندو بدينسان سوک سياووش را که به سوري جاودان بر گردانده شده، برجاي مي آورند.