امسال دو شب چله داریم ؟

امسال دو شب چله  داریم؛ چرا؟

پژوهشگر تاریخ نجوم گفت: لحظه انقلاب زمستانی ظهر اول دی ماه است و امسال به لحاظ نجومی در برخی نقاط ۲ شب چله  داریم.

دکتر امیرمحمد گمینی پژوهشگر تاریخ نجوم دانشگاه تهران، درباره واقعه نجومی شب چله  توضیح داد و گفت: زاویه چرخش زمین به دور خودش و چرخشش به دور خورشید موازی همدیگر نیست و زمین مقداری نسبت به مسیرش به دور خورشید زاویه دارد و این باعث می‌شود یک طرف مسیر، خورشید در آسمان ارتفاع زیادی بگیرد و طرف دیگر مسیر، خورشید ارتفاع کمی بگیرد. اینکه چقدر خورشید در طول روز بالا و پایین برود، بستگی به این دو مسیر و زاویه دارد.
به گزارش مهر، این پژوهشگر تاریخ نجوم دانشگاه تهران افزود: هرچقدر خورشید در آسمان بیشتر زاویه می‌گیرد، مدت زمان طولانی‌تری در آسمان می‌ماند به همین دلیل روز‌های نیمه اول سال طولانی و شب‌ها کوتاه و در نیمه دوم سال برعکس؛ روز‌ها کوتاه و شب‌ها بلند است. همینطور که طول روز از اول فروردین طولانی و طولانی‌تر می‌شود و تا آخر خرداد که روز‌ها به بیشترین طول می‌رسد، دوباره طول روز کمتر می‌شود و در اول مهرماه طول روز و شب برابر می‌شود، بعد از آن طول شب بیشتر می‌شود تا اینکه اول دی ماه به کوتاه‌ترین روز و بلندترین طول شب می‌رسیم، البته از شب‌های قبل و بعدش خیلی طولانی‌تر نیست و تنها چند دقیقه است.
وی با اشاره به همزمانی شب چله  با وقوع «انقلاب زمستانی» در پهنه کره آسمان گفت: انقلاب زمستانی یعنی زمانی که خورشید از دید ناظر زمینی در جنوبی‌ترین نقطه خود روی گنبد آسمان قرار می‌گیرد و طولانی‌ترین شب سال رقم می‌خورد و لحظه انقلاب زمستانی ۱۴۰۳ ساعت ۱۲:۵۰ بعد از ظهر اول دی‌ماه رخ می‌دهد.

امسال دو شب چله داریم
وی با بیان اینکه از آنجا که لحظه انقلاب زمستانی امسال اول دی ماه است، به لحاظ نجومی در برخی نقاط ۲ شب چله  در سال ۱۴۰۳ داریم، درباره علت آن توضیح داد و گفت: برای برخی نقاط زمین از جمله برای ساکنان تهران شب یکم دی ماه یک ثانیه طولانی‌تر از شب ۳۰ آذر ماه (شب یلدای ایرانیان) است، اما برای نقاط دیگر مثل شمالی‌ترین روستای ایران یا جنوبی‌ترین روستای ایران طول شب چله (۳۰ آذر) با طول شب یکم دی ماه دقیقاً برابر است و حتی یک ثانیه هم اختلاف ندارد.
گمینی با بیان این مطلب که شب چله، ریشه‌ای عمیق در نجوم و تاریخ ایران باستان دارد، خاطرنشان کرد: در فرهنگ کهن ایرانی، شب چله به‌عنوان نماد پایان تاریکی و آغاز فزونی نور گرامی داشته می‌شد. ایرانیان باستان این رویداد نجومی را با آئین‌های خاصی جشن می‌گرفتند، زیرا بازگشت خورشید در پایان شب چله و آغاز روند افزایشی طول مدت روز پس از این شب را نشانه‌ای از زایش دوباره و قدرت طبیعت می‌دانستند