درباره تاسیس مجله الکترونیکی تاریخ وفرهنگ رودبار گیلان. ✍️دکتر ابن علی کریمی

به نام خداوند جان و خرد

تا روشنایی بنویس!

✍دکتر ابن علی کریمی گنجه

سخنی با اهل قلم کهن دیار مارلیک

ضرورت اطلاع رسانی و نبود. مجله ای خاص درباره ی تاریخ و فرهنگ رودبار گیلان، دو تن از شیفتگان تاریخ و فرهنگ این کهن دیار را ( جناب آقای قلی‌زاده و بانوی گرامی صبحی) بر آن داشته است تا با همت بلند، سایت مجله ی الکترونیکی تاریخ و فرهنگ رودبار گیلان را راه اندازی کنند که به نوبه ی خود دستمر یزاد دارد. نگارنده برای آنان در ابتدای این راه دراز در راستای اشاعه و ترویج فرهنگی، اراده ای قوی و کوشش حداکثری از خداوند خواهان است:

همتم‌ بدرقه ی راه کن ای طایر قدس
که دراز ست ره مقصد و من نو سفرم

امید است این مجله الکترونیکی، اولاً بتواند خلاء‌ اطلاع رسانی در این باره را پر کند و ثانیاً تاریکی ها و زوایای پنهان و ناپیدای تاریخ و فرهنگ آداب و رسوم، باورهای عامیانه و اجتماعی، زبان و ادبیات و ... این منطقه را برای باشندگان و اهالی بومی این اقلیم باستانی روشن وآ شکار نماید و نقش روشنگری و چراغ راه ایفاء‌ کند.
بدیهی است وجود پر خیر و برکت این فضای رسانه ای و مجازی، مسئولیت سنگینی متوجه شانه های اهالی قلم و پژوهشگران تاریخی وفرهنگی این دیار باستانی کرده است؛ مسئولیتی که با نوشتن _عملی است شاق و طاقت فرسا - شروع می‌شود زیرا به قول احمد اخوت که گفته پیشینیان ما براین باورند که:
اگربخواهند به کسی نفرین کنند، آرزو میکنند ،" نویسنده" شود.عرق ریزی تمام است این، روحی و جسمی! هر دو. این را نفرین می‌دانستند زیرا به گفته ی سقراط، خدایان انسان نویسا را محکوم به این کردند که در اعماق دخمه ای در کنج تاریکی زندگی کند بعد به او گفتند، حالا اگر می‌خواهی از این سیاهی بیرون آیی، باید به کمک" کلمات" خود را نجات دهی بنویس تا بیرون آیی بنویس تا رها شوی !
هر چند بی هیچ چون و چرا و تردیدی، روشن است که نویسندگی عرق ریزی روح و جسم است؛ اما در قبال این عمل سخت و دشوار،  مژده خارج شدن از تاریکی و رهایی ما انسان ها در زندگی می‌تواند این راه پر سنگلاخ را هموار و آسان جلوه نماید.

و نویسندگان و پژوهشگران این اقلیم کهن را بر آن دارد تا به نصیحت گهربار و راه گشای یوحنای قدیس - یکی از دوازده یار و حواری حضرت مسیح گوش جان بسپارند آنجا که میگوید: تا روشنایی بنویس ! » باید گفت برای این جمله ی چند لایه ای و تأویل پذیر و هرمنوتیک، می‌توان چندین معنا ومفهوم در نظر گرفت که شاید سر راست ترین آن می‌تواند این باشد که تا روشنایی داری، بنویس یعني فعلاً تا روشن و آگاه هستی و زوال عقل و اندیشه به سراغت نیامده، بنویس و یا به زبان دیگر تا زمانی که فروغ و روشنی علم و دانش، در ذهن و زبان تو زبانه می‌کشد و نور افشانی می‌کند با نوشتن محیط اطراف خود و ذهن همنوعانت را روشن گردان چرا که خروج از ظلمات و جهل و رستگاری ما انسانهای در گرو نوشتن است. در همین راستا، چه نیک گفته است نویسنده آمریکایی به نام هالی لاسِل : زندگی، نوشتن را متحول می‌کند و نوشتن، زندگی را .
و اما در کلام فرجامین این یادداشت می‌توان گفت که این جمله ی درخشان یوحنای قدیس، اولا می‌تواند پاسخی باشد به پرسش مقدر و به آنهایی که به هر دلیلی از جمله ناتوانی در نوشتن را، بهانه و دست آویزی قرار می‌دهند برای ننوشتن هر چند تجربه ای در نوشتن تا کنون نداشته اند .
ثانیاً این جمله برای اهالی قلم بویژه پژوهشگران منطقه، مسئولیت سنگینی و دشوار ایجاد کرده است که با تلاش و کوشش دو چندان در راه اعتلاء و ترویج و اشاعه ی تاریخ و فرهنگ این کهن دیار گام بردارند و قلم بزنند وباشندگان و اهالی اقلیم گیل و دیلم را از قِبَل این کار بهره مند سازند تا باد چنین بادا!
در پایان یادداشت همنوا با استاد سخن سعدی باید گفت:
ای که دست می‌رسد کاری بکن
پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار